Skydive en Morisset park

Hello!

Weer een nieuwe blog vanuit down-under. Afgelopen week was een goede week, veel leuke dingen gedaan en goed nieuws gehad!

Laat ik beginnen met het goede nieuws: eindelijk mag ik mijn scriptie verdedigen! Het heeft even geduurd, maar de kogel is door de kerk, de commissie gunt mij mijn afstuderen. Als ik terug ben kan ik mijn verdediging doen op TIO en een week later is de diploma-uitreiking al, dus de timing is perfect. Ik had mijn verdediging ook via Skype vanuit Australië mogen doen eventueel, maar het is toch leuker om dit event op TIO te laten plaatsvinden, daar waar het destijds ook allemaal begonnen is.

Dan het SKY-DIVEN! Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik dit zou durven en het stond ook totaal niet op de planning. De ellende begon dinsdagmiddag bij twee klasgenootjes die vertelden dat ze dit gingen doen, de volgende dag al. Dit deed me aan het denken zetten. Fleur, een vriendinnetje die de sprong al een aantal weken geleden gewaagd had, had zo’n gaaf filmpje laten zien achteraf dat ik eigenlijk al spijt had dat ik niet met haar was mee geweest. Verder had ik er eigenlijk niet meer aan gedacht en het naast me neergelegd, want ‘zoiets durfde ik toch niet’. Terug naar de dinsdagmiddag in de klas, toen twee durfallen vertelden dat zij zich hadden ingeschreven voor de volgende dag. De twijfel sloeg toe.. ‘Als ik het wil doen, moet ik het nu doen’, ging er door me heen. Op deze manier had ik tenminste niet veel tijd om me er zenuwachtig over te maken, het zou inmiddels de volgende dag al zijn. Weet je wat? Ik ben NU in Australië en als ik ooit zoiets wil doen, is dit dé gelegenheid. Let’s do it!

Zo gezegd, zo gedaan, soort van. De volgende dag gingen we met de bus richting Wollongong en hier kregen we de instructies en ons tuigje aan. Voor we het wisten reden we vanuit het skydive-centre naar het vliegveld waar we ons een voor een met onze instructeurs in een klein vliegtuigje nestelde. Ik mocht er als eerst in, shit, dan moest ik er dus als laatst uit, wat betekende dat ik alle tijd had om naar mijn voorgangers te kijken. Het liefst was ik er als eerste uitgegaan, om zo het spanningsmoment in te korten! Gelukkig ging het allemaal heel vlot en zat je in het luik voor je het doorhad. En daar ging ik! Vrije val, zo’n 20 seconden, wauw wat was dat gaaf! Daarna kwam de parachute uit, fjieuw, en kon ik rustig genieten van het uitzicht. In no-time stonden we eigenlijk weer met onze voeten aan de grond en was het hele avontuur, helaas, alweer afgelopen. Wanneer mag ik nog een keer?!



Gisteren ben ik met een meisje uit mijn klas, Janneke, naar Morisset park geweest. Hier lopen kangoeroes vrij rond, wat ik persoonlijk toch leuker vind dan een dierentuin. Door alle toeristen zijn ze onwijs tam en komen ze zo uit je hand eten! Dit stond al weken op de planning, maar omdat er al een aantal weekenden slecht weer is in Sydney hebben we het telkens uitgesteld. Ook dit weekend was het weer slecht voorspeld, maar daar hadden we ons maar even overheen gezet, bovendien zouden de kangoeroes eerder uit hun schuilplaats komen met regen, omdat ze niet goed tegen het warme weer kunnen. Geluk dat we hadden, was het net droog het uur dat we er waren!

Dan breekt mijn laatste weekje in Sydney alweer aan.. Time flies when you’re having fun! Deze week heb ik mijn officiële Cambridge examens, wish me luck, en de week erna start mijn reis langs de oostkust richting Cairns. Er staat me volgens mij onwijs veel moois te wachten en ik heb er dan ook onwijs veel zin in! Ik ben bang dat deze weken voorbijvliegen en dat ik voor ik het doorheb ik alweer in het vliegtuig naar Nederland zit. Ik moet zeggen dat ik er niet eens tegenop zie om weer naar huis te gaan, er staan me daar ook genoeg leuke dingen en nieuwe uitdagingen te wachten!

Ik neem mijn laptop niet mee op reis, dus ik denk dat dit misschien wel mijn laatste Australië blog is. Mocht ik ergens een internetcafeetje vinden, dan zal ik proberen om een update te geven over mijn reis.

Dank jullie wel voor het lezen en tot snel!

Liefs,

Frouke